Na een lange vlucht komen we aan in het levendige Honolulu. Waar we met een taxi naar het Beachside hostel gaan. De chaffeur is gekleed in een Hawaiibloesje dus we komen gelijk in de stemming. Waikiki is volgebouwd met hotels die bij elkaar plaats bieden voor 100.000 toeristen. Ons hostel ligt in een klein straatje, "one block away from the beach". Het beslaat 2 kleine flats die wegvallen tussen de moderne hoogbouw. Ze zijn 4 hoog met een stuk of 6 kamers per verdieping. Ze zijn in de jaren '40 of ' 50 gebouwd en deden dienst als onderkomen voor militairen. In die tijd waren er nog amper hotels. "In the 50ties these apartments were TOP NOTCH. Yeah...these were top notch." En wij verblijven hier gewoon! Naast ons hostel staat nog een kleine flat en hier is het af en toe wat rumoerig zal snel blijken. Er woont een stel dat regelmatig ruzie heeft. Zij is een big mama en heeft ook een big loud voice. De eerste nacht horen we haar schreeuwen: "why is that bitch calling you?? Whyyyyy is that biiiitch calling you??" Haar getier duurt wel een uur. De volgende morgen is ze nog niet over haar woede heen en gaat het geschreeuw verder. Ook sneuvelt er wat servies. Een andere nacht is er opnieuw heibel. Tijdens een woeduitbarsting moet het beschermingsglas van een brandslang op de galerij het ontgelden. Op een middag komt er een vrouw thuis die op de gallerij huilerig, aanbiddend gaat staan roepen: "Jesus i love you". Na een tien minuten dezelfde zin te hebben herhaald komt ze weer bij zinnen en loopt door naar haar appartement. Een beetje apart allemaal maar het draagt wel bij aan de levendigheid. We voelen ons er geen moment onveilig, ook op straat niet. Het personeel van het hostel lijkt zich er ook weinig van aan te trekken. Ze zullen het gewend zijn. Dit soort taferelen zullen in onze randstad ook genoeg voorkomen, maar op Tholen....neeee. In het hostel is het een komen en gaan van mensen. Het is leuk om na twee maanden camperen weer eens wat meer tussen de backpackers te zitten. Wij verblijven in een tweekamerappartement. In één kamer slapen wij. De andere kamer dient als keuken en hier staan nog twee bedden. In het ene bed ligt elke dag weer iemand anders en in het andere bed slaapt Kiko. Een Braziliaanse jongen die al twee maanden in dit hostel verblijft. Hij hoort bijna bij het meubilair. Hij heeft in de buurt gewerkt en is nu nog een paar weken vrij voordat hij naar huis moet en neemt het ervan. Elke dag stappen. Regelmatig treffen we hem slapend aan, in de middag. Siësta zeker? Waikiki is qua klimaat een paradijs! De temperatuur is heerlijk en constant (25 graden ongeveer). Het is niet zo benauwd als in Azië. Er staat een zacht briesje. Heel af en toe trekt er een wolkje langs en miezert het voor een paar minuten maar vaak blijft de zon gewoon schijnen. De watertemperatuur is optimaal: 24 graden. Niet zo warm als in Azië en minder fris als in Australië. Uren vol te houden in mijn zwembroek op de surfplank zal later blijken. Het is een verademing met de wisselvalligheid in Australië. Als de zon er daar doorkwam brandde die als een gek. Hier is dat niet. En als hier de zon even weg is blijft het even warm. Op Waikiki beach liggen de badgasten hutje mutje op elkaar. De zee ligt vol met surfers. De golven zijn optimaal voor beginners en longboarders. Aan de boulevard stikt het van de winkels, restaurants en resorts met eigen winkelcentra. Iedereen gaat 's avonds shoppen. Bij de UGGS store is buiten zelfs een wachtrij. Een beveiliger laat mensen één voor één binnen anders wordt het chaos in de winkel. Gèèn crisis in Waikiki! We huren een dag een scooter. Hiermee gaan we naar de oostkant en een deel van de "Windward side" van het eiland. Een leuke tocht, hoewel zonder helm tussen de Amerikaanse pickups rijden ook niet alles is. Wat dat betreft is het echt Amerika: de wegen zijn ingericht op auto's. Niet op voetgangers, fietsers of scooters. Dus het is af en toe even spannend. We maken een wandeling naar een lighthouse. Onderweg moet je walvissen kunnen spotten. Aha!! Dus hier zitten ze!?? Vanuit Australië zijn ze allemaal hierheen gezwommen??! Het duurt even voor we ze zien. De zee is ruig en we zitten vrij hoog. Uiteindelijk wordt ons geduld beloond en zien we ze. Moelijk te spotten, maar ze zitten er volop! Dus toch nog prijs voor Jan en Maartje!  Deze zijde van het eiland is anders dan Waikiki. Veel ruiger, meer blootgesteld aan wind en zon. Het vulkaangesteente geeft gekke vormen aan het landschap en de bergen. De zee is op bepaalde plaatsen ongekend blauw.  We hebben de laatste twee weken van onze trip amper voorbereid. "Dat komt tegen die tijd wel daar is het nu nog veel te vroeg voor" hoor ik ons zeggen. Zonder Lonely Planet of ons goed te verdiepen in Hawaii besloten we in Australië om alvast een binnenlandse vlucht naar The Big Island te boeken. Hier zou het weer beter zijn (de minste regenval per jaar). Het is winter op Hawaii wat volgens de statistieken veel regen betekent. En hier hadden we in Australië wel genoeg van gehad. Na vier fantastische dagen op Waikiki moeten we met een beetje tegenzin onze tassen alweer pakken. De vlucht duurt 42 minuten. Een eitje dus.Tijdens de vlucht zien we andere eilanden die tot Hawaii behoren (Lanai, Maui). In de verte doemt een berg op. Het is de grootste vulkaan van The Big Island. De landing is prachtig. Het vliegveld ligt op een vlakte van gestolde lava. Ergens rond begin van de 19e eeuw na een uitbarsting gevormd. Het lijkt wel een maanlandschap zo grillig, de rotsen zijn zwart als roet. Het vliegveld heeft geen grote aankomst of vertekhal. Het ligt gewoon in de buitenlucht. We stappen uit tussen de palmbomen. Hier moet het altijd mooi weer zijn! Eenmaal in ons hostel voelen we er ons nog niet thuis. Het hostel ligt heel ongezellig aan de hoofdweg die rond het eiland loopt en zo'n 400 meter boven zeeniveau. Om bij de zee (een baai) te komen moeten we één uur lopen. Dat is minder. Om naar het zandstrand te gaan moeten we een half uurtje met de bus. Helaas rijden er maar een paar bussen per dag. Vaak rijden ze ook niet op tijd waardoor we soms meer dan een uur staan te wachten. We zijn niet meer gewend op de tijd te moeten letten en willen dit zeker de laatste week van onze reis niet ineens moeten doen. Voor andere bezienswaardigheden heb je een auto nodig. Bij de verhuurbedrijven is het zo druk dat er geen auto meer te krijgen is. De veel te dure dagstours boeken is ook geen optie want ons budget is ver aan zijn einde. Daar zitten we dan met onze slechte voorbereidingen 'lost' op The Big Island.  Uiteindelijk vermaken we ons twee dagen op een zwart strand waar snorkelend veel vissen te zien zijn en schildpadden zich op de rotsen laten opwarmen door de zon. Nice. Toch voelt het niet helemaal lekker. We missen het gemak van Waikiki waar we op loopafstand van het hostel ons prima konden vermaken.  Wat het ook mag betekenen, onze "inner hula" ligt voor nu niet op The Big Island. We weten het zeker we willen de laatste vier dagen terug naar Waikiki. Ondanks de inspanningen van de gastvrouw het ons naar de zin te maken, de gemoedelijke sfeer die hier hangt en alles wat het eiland ons te bieden heeft. Neem haar actieve vulkaan. Je kunt er wandelen in een krater en met geluk stoom uit de grond zien komen. Of vanuit een helikopter lava zien. Op de top van een andere vulkaan staan tientallen telescopen. Schijnbaar is dit wereldwijd gezien een toplocatie om het heelal te bestuderen.  Op Waikiki voelden we ons allebei geweldig goed. Met zo'n gevoel willen we onze reis afsluiten. We boeken onze vlucht om. Na slechts 3 nachten verlaten we het eiland alweer. Het is de grootste misser die we deze reis gemaakt hebben. Jammer maar het is ook de enigste misser van deze 5 maanden. VoorThe Big Island is het nù niet het moment voor ons. Als blijkt dat we weer in dezelfde kamer terug komen in Waikiki Beachside Hostel zijn we weer helemaal happy! En hoewel we twee van de vier dagen zware bewolking hebben vermaken we ons optimaal op het strand en in het water. Ik kan elke dag aan mijn skills werken op een longboard. Maartje ligt op het strand en geniet van alles wat er om haar heen gebeurt. Op de laatste dag is het stralend weer, alsof er aan ons wordt gedacht. Maartje werkt haar 'tan' nog een keer bij en ik ga weer surfen tot ik niet meer kan. Alsof het mijn laatste dag op aarde is.  Ons bezoek aan Hawaii is een waardige afsluiting van onze reis. Hoewel we slechts een fractie ervan hebben gezien en het erg toeristisch is maakt het onze verwachtingen meer dan waar. Het doet ook nog iets anders met ons. Hawaii maakt hongerig naar meer. Een lokroep die zegt dat we terug moeten komen. En dan goed voorbereid en met een volle portemonnee.  Met een voldaan gevoel kunnen we aan onze lange terugreis beginnen. In Los Angeles zijn we nog één nacht en één dag. Niet onbewust slapen we hier in een hotel vlakbij.................. Venice beach! Nog één dagje strand en dan op naar huis! We hebben er ontzettend veel zin in iedereen weer te zien! Tot snel! Jan en Maartje