Met een camper naar de grote stad gaan is niet handig. Ik hou niet van filerijden, vind het een vreselijke tijdsverspilling. Daarbij heeft het niks met avontuur te maken. En waar laten we Kurt achter als we de stad in willen? Je kunt niet zomaar parkeren en het kost 4 dollar per uur. We willen eigenlijk terug naar Manly, maar ik ben bang dat het minder leuk zal worden door bovenstaande uitdagingen. Dus besluiten we eerst naar Cronulla te rijden. Een voorstadje van Sydney aan een gigantisch strand. In het meest gunstige geval kunnen we hier de laatste dagen slijten. We zitten dan ook aan de goede kant van Sydney voor het inleveren van de camper en het vliegveld. We hebben een ochtend vol regen achter de rug in Kiama. Als we op vrijdagmiddag in Cronulla aankomen is het nog steeds grauw en grijs. Daardoor voelt het wat somber aan. De grote boulevard we arriveren en de vele lege parkeerplaatsen versterken dit beeld. Maar, er zijn wel mensen in het water. Surfers en kitesurfers.  We slapen op een grote parkeerplaats vlakbij de surf lifesavingclub (één van de vier blijkt later). De parking loopt leeg, maar we vermoeden al wel dat dit de volgende morgen anders zal zijn. Zoals dat ons al vaker is overkomen op parkings aan de zee.  En ja hoor, om half 8 's morgens de hele parking vol. Aan de boulevard wordt hardgelopen, gemountainbiked, gewandeld. Bij de surflifesavingclub zijn tientallen leden (tieners) die aan een training beginnen welke tot half in de middag zal duren. Met "surfcrafts" die de lifesavers gebruiken om mensen uit het water te redden. Dikke planken met een hoog drijfvermogen. Ideaal om kleine golven mee te pakken om zo snel mogelijk het water uit te komen. De pupillen van de club gaan wedstrijdjes doen. Met hun board de zee in door de branding heen naar een stel boeien. Eromheen en dan zo snel mogelijk terug naar het strand. Ze doen meerdere rondes. Daarna andere wedstrijdjes met een soort kayaks. Lange, smalle kayaks waarmee ook de golven gepakt kunnen worden. Tot slot weer met de lifesaver-surfplanken; eerst een rondje daarmee, dan de plank lossen op het strand en in de borstcrawl nog een ronde. Wat ouders kijken net als wij toe vanaf de kade. 's Middags gaat het op het strand verder, sprintjes trekken door het zand. Respect voor deze kids en hun conditie en kracht. Nu snappen we waarom ze zo atletisch gebouwd zijn. Het is een eer om lifeguard te mogen zijn. En als je er een wilt worden moet je ervoor knokken. Want, als later elke seconde telt....  De 'echte' lifesavers zijn ook al weer op hun post. In het weekend bijgestaan door vrijwilligers. Jong en oud, herkenbaar aan gele shirts met reclame van DHL. De grootste sponsor. Overal langs de oostkust zie je hetzelfde outfit.  In een ander gebouw is een groepsles fitness aan de gang. Er wordt koffie gedronken, gekletst en de krant gelezen in de kiosk. Gistermiddag was deze dicht. De grijze rolluiken gesloten. Nu is er volop leven. In het plantsoen wordt een marktje opgebouwd. Het water ligt alweer vol met surfers. En niet te vergeten: bodyboarders. Ook bodyboarden is hier ècht een sport. Die wordt beoefend door jong en oud, tot bejaarden aan toe. Op je oude dag 's morgens  een uurtje het water in. Board mee, badmuts op, zwemvliezen aan en gáán. Even gecentrifugeerd worden in een paar golven. Heerlijk toch? Zowaar komt de zomer terug, op zaterdagmiddag wordt het heerlijk. De volgende dag begint ook goed. Tot halverwege de middag stralend weer, dan twee uur regen en daarna weer strak blauw. Eindelijk! Tot ons vertrek zal het zo blijven. Gelukkig! We genieten ervan om als enigste te kamperen op de grote, wat saaie parkeerplaats naast de surf lifesavingclub. En vlakbij het winkelcentrum. Geen backpacker die hier komt (in ieder geval voor ons gevoel). Überhaupt weinig toeristen, maar juist middenin het alledaagse leven van een op en top Australische kustplaats. We staan er vier van de vijf nachten en er is geen haan die naar ons kraait! Op de laatste dag gaan we met het openbaar vervoer terug naar Manly. We hebben er een supertijd gehad rond de kerst en willen er nog één keer heen. De boottocht alleen al is de moeite waard. Deze week zijn er de Australische open surfkampioenschappen bezig. De golven zijn matig - en hierdoor zijn de 'heats' niet zo spectaculair - dus na een uur hebben we het weer gezien. Als de golven niet zo hoog zijn is zelf surfen toch leuker. Althans een poging wagen want ben nog steeds een prutser vergeleken bij de meeste surfers hier. We gaan op tijd terug naar Cronulla zodat ik nog even het water in kan. En daarna lekker uit eten! Het is immers onze laatste dag downunder èn valentijnsdag, dus een goede reden! Met ons veel Australische stelletjes. Het is hartstikke druk overal. Wij komen uit bij een sushibar. We proeven het verschil met de sushibars in Azië, maar het blijft erg lekker. Het is een mooi einde van de 2e grote etappe van onze trip. Goed, het einde van onze reis komt nu ècht in zicht. De laatste nacht in Australië slapen we beiden slecht. Eerst ligt Maartje uren wakker en na te denken over alles wat we hebben meegemaakt. Als zij eindelijk slaapt neem ik het van haar over. Na een tijd besluit ik om maar wakker te blijven en de zonsopgang mee te maken (toch nog 1 zonsopgang in Austalië).  Al om 05.00u komt de eerste jogger langs. Verzamelen de eerste surfers zich op de parkeerplaats en bij de surfschool. Nog voordat de zon op is liggen ze al in het water. Inclusief 10 kinderen die een surfclass hebben. Dat het leven zo vroeg begint verbaast me nog steeds. Het zal deels aan mij liggen vanwege mijn rock'n'roll werk waarbij ik vaak genoeg rond deze tijd pas ging slapen. Of nog later..... Dat surfen in Australië populair is wisten we al. Maar dat het zó een groot deel uitmaakt van de cultuur (in ieder geval aan de kust) hadden we niet verwacht. Ons verblijf in Cronulla bevestigt dit nog maar eens extra. Van zonsopgang tot zonsondergang liggen er mensen in het water. Ook komt er voor mij een goed einde aan de zoektocht naar surfspots. Heb in Cronulla tot en met de dag van vertrek elke dag een tijdje in het water gelegen! Nog twee weekjes Hawaii en we zijn weer thuis. We hebben ontzettend veel zin om iedereen weer te zien. Ook lijkt het ons heerlijk weer in ons eigen bedje te slapen. De matras van Kurt lag niet zo goed en na 45 nachten zullen we dat niet gaan missen. Dit geldt niet voor het buitenleven, want het is heerlijk om veel buiten te zijn.  Maarrrrrrrr...... ALOOOHAA!!!  De rest van de evaluatie komt nog wel want nu is het tijd voor: Hawaii!!!!!!!! Een vakantiebestemming met een paradijselijk imago.  Als kind fantaseerde ik er al over. Èn wilde ik zo graag een hawaii-blousje. Ik was dolgelukkig toen ik er tijdens een vakantie in Parijs een mocht uitzoeken van mijn ouders. In een winkel die ermee vol hing. Het werd een felgroene die oranjerood uitliep naar onderen met palmbomen erop. Ik heb hem nog steeds. Al ligt hij nu tussen de verkleedspullen en is ie veel te klein. Dus toen tijdens het plannen van onze reis bleek dat we Hawaii konden aandoen hoefde ik niet lang na te denken. Na zelf tientallen feesten met een hawaii(achtig) thema te hebben georganiseerd (zowel hobbymatig als professioneel) en duizenden hawaiislingers te hebben uitgedeeld is het moment daar. Honolulu here we come!!! Cheers! Jan