We hadden niet verwacht dat we met een zekere tegenzin zouden vertrekken van Koh Lanta. We hebben het er zo naar ons zin gehad, dat we op de laatste dag van ons visum pas zijn vertrokken, om in 1 ruk door te knallen naar Maleisie (Langkawi).

De aankomst op maandag 21 november was namelijk niet echt bijzonder. We zaten op een overvolle boot vanaf Ko Phi Phi. Het waaide flink en er hing een dik pak bewolking boven het vaste land. Een prima dag om te reizen vonden we. Al snel ging het regenen. En omdat de boot vol zat, konden we niet naar binnen om te schuilen (we waren lekker buiten gaan zitten). Met een nat pak kwamen we aan in de haven van Saladan, tegelijk met nog een andere boot. Bij elkaar een paar honderd backpackers. Een drukte van jewelste en nog niet het welkom waar we op hadden gehoopt. Dit verandere al snel toen we voorbij de ' hassle' net buiten de pier waren geglipt en we eerst wat wilden gaan eten. We werden supervriendelijk en beleefd welkom geheten in een restaurantje. Wat een verschil met de zakelijkheid op Ko Phi Phi! We waren bijna vergeten hoe het kan zijn. We zochten een guesthouse vlakbij, om vandaaruit op verkenning te gaan. Het weer bleef de rest van de dag grijs en somber, dus we deden niet veel meer. ' Als dit maar niet normaal is hier', dachten we; ' dan zijn we zo weer weg!' En omdat het havendorpje zelf niet veel meer te bieden had dan een boel souvenirshops, zijn we de volgende dag op zoek gegaan naar een nieuw verblijf. Bij voorkeur een plekje aan het strand. We lieten ons door een tuktuk naar een verblijf brengen, maar dit bleek te duur. Het meisje daar was wel zo vriendelijk ons te vertellen dat even verderop goedkopere accommodaties te vinden zouden zijn. Mooi, dat doen we. Het was warm, rond de middag en het begon weer te regenen. Na 10 minuten lopen zagen we een afslag met wat borden van locaties. Proberen maar. Na een korte tocht over een zandpad vol plassen kwamen we wat tegen. Het zag er in eerste instantie niet zo heel boeiend uit, maar de barman verwelkomde ons en deelde mee bungalows te hebben. Ok, vooruit. Even kijken maar. Vol enthousiasme liet hij ons een bungalow zien en grapte over de 'waterval-douche' in de badkamer. We besloten het erop te wagen. En wat zijn we blij dat we dat gedaan hebben! We hebben er uiteindelijk 9 nachten geslapen, een record tot nog toe! En waarom we er zo lang zijn gebleven? Daar zijn meerdere redenenen voor:

- 'Noname-bar' was de naam van ons nieuwe verblijf. Niet direct aan het strand, maar 100 meter ervandaan. Geen A-locatie dus, maar wel reggae. Zeker met de aanwezigheid van onze gastheer ' Veep' . Een echte reggae-thai van half in de dertig. Met een gezellig buikje (hij droeg bijna nooit een t-shirt), een sikje, een snor en halflang haar wat deels verscholen ging onder een muts of haardoek. Om zijn middel droeg hij een omslagdoek of rok. Nooit een broek. Alleen om te zien al een bijzondere verschijning. Verder was hij altijd vrolijk. Grapjes maken en de clown uithangen. Maar daarnaast ook een echte gastheer: heel beleefd en er van alles aan doen het ons naar de zin te maken. Het zit vaak in de kleine dingen, maar nog niet eerder voelden we ons zo welkom en thuis. Mede dankzij Veep. En omdat hij al met iedereen bevriend was, kwamen wij ook snel in contact met andere gasten in ons verblijf en mensen van daarbuiten die regelmatig kwamen eten in de Noname-bar. Al op de eerste avond was er het plan om de volgende morgen een Cobra (gevaarlijke slang) te gaan vangen voor op de BBQ. Samen met een Zweedse gozer die elke winter een paar maanden op Koh Lanta zit. Dat wilde ik wel meemaken. Er kwam niks van terecht want de heren hadden die avond nog een verjaardag. Ze kwamen pas om 5u 's nachts terug.

Er zijn openingstijden en sluitingstijden, maar feitelijk gaat de toko dicht als iedereen is uitgedronken of gegeten. Veep blijft tot het bittere eind, wat in het piekseizoen wel eens leid tot heel korte nachten (vertelde hij ons). Hij slaapt in een kamer recht achter de bar. Toen wij een avond de laatst aanwezige gasten waren, besloten we hem zijn rust te gunnen en nog even voor onze bungalow een drankje te doen. De bar ging gelijk dicht. Na 10 minuten kwam er een wietlucht langs, ergens vanuit het donker. Er is niet echt straatverlichting, dus 's avonds is het echt wel donker. Het bleek Veep te zijn, die in zijn hangmat in alle stilte nog even een momentje voor zichzelf had genomen.

Ook kwamen we hier in aanraking met 'Job 2 Do', DE reggaeband van Thailand. Heel populair. Mijn broertje Daan had me erop gewezen nadat zij in Thailand de band live hadden mogen meemaken: 'daar moet je heen als je de kans hebt'. Er hing een poster in de bar van het ' Global Warming Concert' op 15 december aanstaande. T.b.v. de slachtoffers van de overstromingen in het noorden van het land. Met Job 2 Do als hoofdact. Helaas moeten we dan het land al uit zijn....Jammer! Wel hebben we kunnen luisteren naar hun muziek, met eenvoudige vertalingen door Veep. Bijvoorbeeld een droevig nummer over de tsunami van 2004. Veep vertelde toen een zus te zijn verloren. Zij was op Ko Phi Phi en sliep na een lange nacht gewerkt te hebben in een bar aan het strand. Geen schijn van kans had ze gehad. Ze hebben haar uiteindelijk via DNA-matching moeten identificeren. Sad story...

Het weer op Koh Lanta werd elke dag beter en het strand werd elke dag mooier. Waar we de eerste dagen overwegend bewolking hadden en wat regen, liet de zon zich steeds meer zien. De laatste dagen waren super. Warm en zonnig, de hele dag door. We besloten eens wat aan onze conditie te gaan doen door te gaan hardlopen over het strand. Het 2 kilometer lange 'Long Beach' leende zich er uitstekend voor. Aan het einde van de middag, tegen zonsondergang. Zwaar, maar heerlijk! En af en toe een potje strandvoetbal met een paar Thaise jongens die voor het hoogseizoen hier waren om te werken en af en toe wat toeristen. Ook tegen zonsondergang, als de hitte van de dag voorbij was.

Koh Lanta heeft veel stranden, maar het strand vlakbij ons verblijf voldeed prima. We hoeven even niet verder, het is goed hier. Zo raakten we weer even gewend aan een leven met een ritme, een vast patroon. Met bekenden om je heen, mensen dien voor langere tijd hier waren. Een Nederlands stel (Rein en Marinda, bedankt voor de gezelligheid) waarmee we regelmatig kletsten en een keer de goot in gingen (althans, ik dan). Een Italiaans echtpaar op honeymoon, een andere Hollander die bezig is een resort te openen (Jeroen). Daarbij opgeteld het gemoedelijke leven van de reggae-minded community waarin we verbleven en natuurlijk Veep. Erg gezellig, leuk en fijn!

Het werd nog beter toen na een week er opeens golven waren, zodat er op een naastgelegen strand gesurft kon worden. Ik had al ontdekt dat het kon, maar ook dat dit niet het seizoen ervoor was. Desondanks golven groot genoeg om wat mee te doen. Dus onze planning voor die dag van ' verder het eiland verkennen op de scooter' veranderde naar 'golfsurfen en (weer) lamballen op het strand.' How nice!!!

En zo kwam 1 december - de laatste dag van ons Thaise visum - akelig snel dichterbij. Met een brok in de keel namen we afscheid van ons nieuwste 'thuis' en de lieve mensen van de Noname-Bar. Daar gingen we weer. Op weg naar het onbekende. Op weg, naar weer een nieuw hoofdstuk in onze reis.

Liefs! Jan