Zat 29-10 Onder wat pijn van zo'n 20 rode mierenbeten hier het volgende reisbericht vanuit Battambang waar we vandaag per boot zijn gearriveerd. Een trip die ondanks de mieren voor mij tot een van de hoogtepunten van de reis tot nu toe behoort.  Vanochtend hebben we de lieve en gastvrije mensen van ons hostel in Siem Reap, waar we vijf nachten verbleven, gedag gezwaaid. Het was fijn ergens wat langer te verblijven na drie weken om de paar dagen alle spullen weer in de backpack te moeten pakken. Het gaf wat rust en we hebben de kans gehad Siem Reap goed te ontdekken. Maar vond het ook echt wel weer lang genoeg en heb zin om verder te trekken. De boottocht vandaag was zoveel beter dan die met de slowboot in Laos! De boot was kleiner, veel intiemer en gezelliger. We hadden goede plaatsen met een super uitzicht op de omgeving. We varen over het Tonle Sap meer. Het bijzondere aan dit meer is dat het qua oppervlakte sterk kan wisselen van 3.000 tot 10.000km2. Tijdens het regenseizoen is het meer op zijn grootst. En laten wij nu net aan het einde hiervan zitten. Het meer is flink buiten zijn oevers getreden waardoor we langs ondergelopen bos varen. Je ziet alleen nog de toppen van de bomen. Een mooi zicht.  We komen langs floating villages. De mensen die rondom het meer wonen hebben het probleem van buiten de oevers treden opgelost door drijvende huisjes te bouwen. Zo liggen er langs de route van zes uur die wij varen drijvende dorpjes. Echt bizar om te zien zelfs koeien, honden en kippen leven op het water. En weer komen alle mensen uit hun huisjes om ons vriendelijk te groeten en naar ons te zwaaien. Doordat het meer momenteel zo groot is is het af en toe moeilijk navigeren voor de schipper en zo komen we vast te zitten tussen de toppen van bomen. Met behulp van een stok worden we bevrijd en kunnen verder varen. We gaan zo vlak langs de bomen dat er takken tegen de boot aan zwiepen en op een gegeven moment komt er een tak ver de boot binnen. Ik zit aan de buitenkant dus moet snel wegduiken om deze te ontwijken. Ik ben helemaal blij dat het is gelukt geen tak in mijn gezicht te krijgen. Maar............op dat moment zie ik zeker 30 rode mieren, en dit zijn niet de kleine rode mieren van thuis nee ze zijn 2cm groot!!!, over mij heen lopen.  Ze zitten werkelijk overal, op mijn haren, op mijn armen, benen en onder mijn jurk. Doordat ze klem komen te zitten beginnen ze heerlijk aan mij te knagen. Auw, auw, auw. Roep Jan om mee te helpen ze van me af te slaan maar hij heeft er ook een paar op zich zitten. Zeker 20 beten later heb ik ze van me af en lopen ze over onze tassen, het bankje waar we op zitten en over de rand van de boot. Blijkbaar hadden de mieren hun toevlucht gezocht in de bomen vanwege het stijgende water. Daar hadden we niet op gerekend. Maar zoals ik al eerder schreef dit mag de pret niet drukken de bootreis is zo'n beleving dat ik het mierenleed maar snel vergeet.  Zon 30-10 Vandaag hebben we een dagje rond Battambang getoerd in een tuk tuk samen met een reisvriendin uit Singapore, Onn Kei Lim. In Siem Reap hebben we haar tijdens het eten ontmoet en samen met haar een avondje verhalen uitgewisseld. Gisterenavond was hier een klein kunstfestival aan de gang en daar lopen we haar onverwacht weer tegen het lijf. We besluiten vandaag samen de toer doen. Het was een leuke dag met als hoogtepunt een rit op de bamboetrein.  Over een kleine oude spoorrails even buiten Battambang rijdt een door de lokale bevolking zelfgemaakte 'trein'. Het is niet meer dan een scherm gemaakt van bamboe met daaronder 2 maal 2 wielen met een as ertussen. Het geheel wordt aangedreven door een dieselmotortje. De Cambodjanen vervoeren daarmee zichzelf, zware spullen zoals zakken rijst en zelfs vee. Als toerist krijg je ook de kans een ritje te maken. Met een snelheid van 40km per uur ga je over de rails die op sommige plaatsen niet helemaal meer aansluit en af en toe wat is omgebogen door ouderdom. Het is een rit van ongeveer 15 minuten naar een klein dorpje, om daar even rond te kijken, en daarna weer terug naar het beginpunt. Maar, over dezelfde rails want er loopt maar 1 rails. Als een andere trein je tegemoet komt geldt regel: de zwaarst geladen moet van het spoor af om de ander erdoor te laten. Te gek gewoon we kwamen tegenliggers tegen. De passagiers moeten uitstappen en langs de rails gaan staan. Dan halen ze het treintje uit elkaar en leggen het naast het spoor zodat de lichtst geladen trein erlangs kan. Daarna gaat alles weer in elkaar en kan iedereen zijn weg vervolgen. Echt gaaf om een keer gedaan te hebben.  Ma 31-10 Weer een lange bus reisdag achter de rug. Na 7,5 uur reizen zijn we aangekomen in ons hostel in Phnom Penh de hoofdstad van Cambodja. Wat erg toevallig en wel een soort karma lijkt is dat we zonder het van tevoren te weten zijn beland in een hostel wat als partner het guesthouse in Siem Reap heeft waar wij verbleven. Dat was een van onze beste hostels tot nu toe vooral door de lieve eigenaars. Misschien was het bedoeling om hier terecht te komen. De sfeer hier is in ieder geval net zo huiselijk en gezellig.  Wo 2-11 Gisteren in Phnom Penh een heftig dag gehad. We zijn naar het Toul Sleng museum geweest. Gedurende de tijd van het regiem van de Rode Khmer is dit voormalige schooltje door Pol Pot (de leider) omgebouwd tot een gevangenis. Een hel op aarde zoals de verhalen van de zeven overlevenden, waarvan er nog een in leven is, het leven in de gevangenis beschrijven. Het is nu een museum. Mannen, vrouwen, kinderen en zelfs baby's werden hier gevangen gehouden, uitgehongerd en gemarteld. Om uiteindelijk gedeporteerd te worden naar de killing fields (massagraven) die 15km buiten de stad lagen. Daar aangekomen werden ze gewoonweg gelijk gedood en dit op de meest gruwelijke manieren om munitie uit te sparen. In totaal zijn hier vanuit de gevangenis zeker 17.000 mensen vermoord tussen 1975 en 1979, ik was gewoon al geboren dat laatste jaar................... Wij zijn enkel naar het museum en niet naar de killing fields geweest. We hebben filmmateriaal, gruwelijke foto's en martelruimtes waar het bloed nog op de vloer ligt gezien. Dit maakte zo'n indruk dat wij geen behoefte hadden de velden nog te zien. We kunnen ons zo ook indenken hoe erg het geweest moet zijn. Ik wil verder niet teveel in details treden omdat ik het te vreselijk voor woorden vind. Als je er meer over wilt weten moet je het maar opzoeken op internet.  Het zet je aan het denken. Hoe kunnen mensen elkaar toch zulke onmenselijkheden aandoen en iedere dag gebeuren er nog zoveel vreselijke dingen over de wereld. Het gaat maar door en dan kunnen wij reizen. Het geeft een dubbel gevoel en eens temeer beseffen we ons hoe bevoorrecht we zijn. Terugkijkend op Laos en Cambodja hebben we daar prachtige dingen beleefd, leuke medereizigers ontmoet en zijn we een stukje terug in de tijd gegaan. Beide landen zijn zo groen bijna niet voor te stellen. Ook hebben we veel water gezien. Laos met zijn mooie gebergtes langs de rivier. Cambodja daarentegen zo vlak, je waande je in dat opzicht af en toe in een Nederlands landschap, en met het indrukwekkende grote meer. De steden Battambang, Siem Reap en Phnom Penh vonden wij iets minder charme hebben. Druk en chaotisch verkeer met lelijke hoge grauwe gebouwen en erg veel vuil op de straten. Maar zodra je iets uit het centrum weg was zat je gelukkig weer volop in de natuur dat maakte de tegenstelling wel extra mooi. En dan de mensen, vaak net zo ongerept als de natuur en zo vriendelijk. Ze wilden allemaal graag een praatje met je maken. Om Engels te leren maar ook omdat ze echt in je geinterreseerd zijn. In eerste instantie probeerden ze vaak iets aan je te verkopen. Maar geef ze eens ongelijk, er heerst zoveel armoede. Wilde je dan niets van ze hebben bleven ze daarna nog even gemeend vriendelijk, beleefd, geinterreseerd en was dat ook gewoon goed.  Wat ik bewonder aan het Cambodjaanse volk is hun optimisme en de lachende gezichten van jong en oud. We zijn best een aantal mensen tegengekomen die verhalen hadden van familieleden die ze zijn verloren door de oorlog. Sommige van hen met verhalen van niet eens lang geleden. Een jongen vertelde vorig jaar zijn vader te zijn verloren. Hij kwam om bij gevechten aan de grens die tot op de dag van vandaag met tijden nog oplaaien. Onvoorstelbaar dat de bevolking met een recentelijk oorlogsverleden alweer zo positief in het leven staat en ons zo gastvrij heeft ontvangen. Dat geeft hoop voor de toekomst voor heel veel mensen die nog steeds in een rotsituatie zitten. We hebben een ontzettend mooie tijd gehad waarin we veel geleerd hebben. Nu zijn we op weg naar een nieuw avontuur in een hele andere omgeving. We zitten in het vliegtuig en zien vandaag voor het eerst deze reis de zee weer terug!!! We zijn onderweg naar het stadje Krabi vanuit waar we de komende maand Zuid Thailand willen gaan ontdekken, island hoppen!!!!!! We kijken allebei terug op een hele mooie eerste maand. Waarin we jullie in onze verhalen, op een hopelijk leuke manier, iets mee kunnen geven van onze belevingen en indrukken hier. We vinden het echt fantastisch dat jullie ons volgen en kijken uit naar de reacties. Het is heel leuk een berichtje vanuit Nederland te krijgen. Want ondanks dat we het super naar ons zin hebben denken we toch ook weleens aan alle lieve mensen thuis. Maartje xxx