Van mijn kant nog een kleine aanvulling op ons Koh Lanta avontuur. We zijn een ochtend naar het Lanta Animal Welfare rescue centre geweest. Een opvangcentrum voor katten en honden. Het centrum
is tien jaar geleden door een Duitse dame gestart. Zij kwam op het eiland als toeriste en werd er verliefd op. Het enige obstakel voor haar om zich op het eiland te vestigen was al het dierenleed bij
de honden en katten, de vele mishandelde dieren en zwerfdieren die er rondliepen. Ze dacht kan hiervan weglopen of op het eiland blijven en er iets aan doen. Zo is ze het centrum begonnen wat
inmiddels is uitgegroeid tot een dierenkliniek en opvangcentrum. We hebben een rondleiding gekregen en gezien hoe goed het werk is wat de vrijwilligers doen. Ze steriliseren de honden en katten
zodat het aantal zwefdieren beperkt blijft, vaccineren, vangen zieke dieren op. Wij zagen een kat die was aangereden en die de mensen 2 dagen aan de kant van de weg hadden laten liggen. Totdat
er gelukkig iemand zich het leed van dit beestje aantrok en de vrijwilligers van LAW waarschuwde waardoor het beestje nu waarschijnlijk een tweede kans krijgt. Na de operatie vangen ze de kat op
totdat er een goed adoptiegezin is. Ook hebben we 2 honden in de opvang gezien die 3 maanden in quarantaine zitten. Dit klinkt eenzaam maar ze worden supergoed behandeld door vrijwilligers en krijgen
extra aandacht. Ze mogen enkel niet met andere dieren in aanmerking omdat ze voor adoptie naar buitenland gaan. Ja dit kan ook, ik ben helemaal verliefd op een katje dus wie weet als we thuis
zijn....... Toeristen die op het eiland verblijven en toch ook wat willen doen voor de dieren kunnen hun bijdrage leveren aan de verzorging van de dieren. Door middel van het uitlaten van de honden
of het knuffelen van de katten. Daar hebben wij natuurlijk een bijdrage aan geleverd!! Als we meer tijd op Koh Lanta hadden gehad had ik er graag ook een aantal weken willen helpen. Maar dat hebben
we niet en daarom wil ik het zo even onder de aandacht brengen. Mocht je nog een eindejaarsdonatie aan een goed doel willen doen en weet je nog niet waaraan. Ik kan met zekerheid zeggen dat het geld
hier supergoed terecht komt. Voor een klein bedrag kunnen ze al heel veel doen voor de dieren hier. Kijk voor meer info en donaties eens op www.lantaanimalwelfare.com. Liefs Maartje
We hadden niet verwacht dat we met een zekere tegenzin zouden vertrekken van Koh Lanta. We hebben het er zo naar ons zin gehad, dat we op de laatste dag van ons visum pas zijn vertrokken, om in 1
ruk door te knallen naar Maleisie (Langkawi).
De aankomst op maandag 21 november was namelijk niet echt bijzonder. We zaten op een overvolle boot vanaf Ko Phi Phi. Het waaide flink en er hing een dik pak bewolking boven het vaste land. Een
prima dag om te reizen vonden we. Al snel ging het regenen. En omdat de boot vol zat, konden we niet naar binnen om te schuilen (we waren lekker buiten gaan zitten). Met een nat pak kwamen we aan
in de haven van Saladan, tegelijk met nog een andere boot. Bij elkaar een paar honderd backpackers. Een drukte van jewelste en nog niet het welkom waar we op hadden gehoopt. Dit verandere al snel
toen we voorbij de ' hassle' net buiten de pier waren geglipt en we eerst wat wilden gaan eten. We werden supervriendelijk en beleefd welkom geheten in een restaurantje. Wat een verschil met de
zakelijkheid op Ko Phi Phi! We waren bijna vergeten hoe het kan zijn. We zochten een guesthouse vlakbij, om vandaaruit op verkenning te gaan. Het weer bleef de rest van de dag grijs en somber, dus
we deden niet veel meer. ' Als dit maar niet normaal is hier', dachten we; ' dan zijn we zo weer weg!' En omdat het havendorpje zelf niet veel meer te bieden had dan een boel souvenirshops, zijn we
de volgende dag op zoek gegaan naar een nieuw verblijf. Bij voorkeur een plekje aan het strand. We lieten ons door een tuktuk naar een verblijf brengen, maar dit bleek te duur. Het meisje daar was
wel zo vriendelijk ons te vertellen dat even verderop goedkopere accommodaties te vinden zouden zijn. Mooi, dat doen we. Het was warm, rond de middag en het begon weer te regenen. Na 10 minuten
lopen zagen we een afslag met wat borden van locaties. Proberen maar. Na een korte tocht over een zandpad vol plassen kwamen we wat tegen. Het zag er in eerste instantie niet zo heel boeiend uit,
maar de barman verwelkomde ons en deelde mee bungalows te hebben. Ok, vooruit. Even kijken maar. Vol enthousiasme liet hij ons een bungalow zien en grapte over de 'waterval-douche' in de badkamer.
We besloten het erop te wagen. En wat zijn we blij dat we dat gedaan hebben! We hebben er uiteindelijk 9 nachten geslapen, een record tot nog toe! En waarom we er zo lang zijn gebleven? Daar zijn
meerdere redenenen voor:
- 'Noname-bar' was de naam van ons nieuwe verblijf. Niet direct aan het strand, maar 100 meter ervandaan. Geen A-locatie dus, maar wel reggae. Zeker met de aanwezigheid van onze gastheer ' Veep' .
Een echte reggae-thai van half in de dertig. Met een gezellig buikje (hij droeg bijna nooit een t-shirt), een sikje, een snor en halflang haar wat deels verscholen ging onder een muts of haardoek.
Om zijn middel droeg hij een omslagdoek of rok. Nooit een broek. Alleen om te zien al een bijzondere verschijning. Verder was hij altijd vrolijk. Grapjes maken en de clown uithangen. Maar daarnaast
ook een echte gastheer: heel beleefd en er van alles aan doen het ons naar de zin te maken. Het zit vaak in de kleine dingen, maar nog niet eerder voelden we ons zo welkom en thuis. Mede dankzij
Veep. En omdat hij al met iedereen bevriend was, kwamen wij ook snel in contact met andere gasten in ons verblijf en mensen van daarbuiten die regelmatig kwamen eten in de Noname-bar. Al op de
eerste avond was er het plan om de volgende morgen een Cobra (gevaarlijke slang) te gaan vangen voor op de BBQ. Samen met een Zweedse gozer die elke winter een paar maanden op Koh Lanta zit. Dat
wilde ik wel meemaken. Er kwam niks van terecht want de heren hadden die avond nog een verjaardag. Ze kwamen pas om 5u 's nachts terug.
Er zijn openingstijden en sluitingstijden, maar feitelijk gaat de toko dicht als iedereen is uitgedronken of gegeten. Veep blijft tot het bittere eind, wat in het piekseizoen wel eens leid tot heel
korte nachten (vertelde hij ons). Hij slaapt in een kamer recht achter de bar. Toen wij een avond de laatst aanwezige gasten waren, besloten we hem zijn rust te gunnen en nog even voor onze
bungalow een drankje te doen. De bar ging gelijk dicht. Na 10 minuten kwam er een wietlucht langs, ergens vanuit het donker. Er is niet echt straatverlichting, dus 's avonds is het echt wel donker.
Het bleek Veep te zijn, die in zijn hangmat in alle stilte nog even een momentje voor zichzelf had genomen.
Ook kwamen we hier in aanraking met 'Job 2 Do', DE reggaeband van Thailand. Heel populair. Mijn broertje Daan had me erop gewezen nadat zij in Thailand de band live hadden mogen meemaken: 'daar
moet je heen als je de kans hebt'. Er hing een poster in de bar van het ' Global Warming Concert' op 15 december aanstaande. T.b.v. de slachtoffers van de overstromingen in het noorden van het
land. Met Job 2 Do als hoofdact. Helaas moeten we dan het land al uit zijn....Jammer! Wel hebben we kunnen luisteren naar hun muziek, met eenvoudige vertalingen door Veep. Bijvoorbeeld een droevig
nummer over de tsunami van 2004. Veep vertelde toen een zus te zijn verloren. Zij was op Ko Phi Phi en sliep na een lange nacht gewerkt te hebben in een bar aan het strand. Geen schijn van kans had
ze gehad. Ze hebben haar uiteindelijk via DNA-matching moeten identificeren. Sad story...
Het weer op Koh Lanta werd elke dag beter en het strand werd elke dag mooier. Waar we de eerste dagen overwegend bewolking hadden en wat regen, liet de zon zich steeds meer zien. De laatste dagen
waren super. Warm en zonnig, de hele dag door. We besloten eens wat aan onze conditie te gaan doen door te gaan hardlopen over het strand. Het 2 kilometer lange 'Long Beach' leende zich er
uitstekend voor. Aan het einde van de middag, tegen zonsondergang. Zwaar, maar heerlijk! En af en toe een potje strandvoetbal met een paar Thaise jongens die voor het hoogseizoen hier waren om te
werken en af en toe wat toeristen. Ook tegen zonsondergang, als de hitte van de dag voorbij was.
Koh Lanta heeft veel stranden, maar het strand vlakbij ons verblijf voldeed prima. We hoeven even niet verder, het is goed hier. Zo raakten we weer even gewend aan een leven met een ritme, een vast
patroon. Met bekenden om je heen, mensen dien voor langere tijd hier waren. Een Nederlands stel (Rein en Marinda, bedankt voor de gezelligheid) waarmee we regelmatig kletsten en een keer de goot in
gingen (althans, ik dan). Een Italiaans echtpaar op honeymoon, een andere Hollander die bezig is een resort te openen (Jeroen). Daarbij opgeteld het gemoedelijke leven van de reggae-minded
community waarin we verbleven en natuurlijk Veep. Erg gezellig, leuk en fijn!
Het werd nog beter toen na een week er opeens golven waren, zodat er op een naastgelegen strand gesurft kon worden. Ik had al ontdekt dat het kon, maar ook dat dit niet het seizoen ervoor was.
Desondanks golven groot genoeg om wat mee te doen. Dus onze planning voor die dag van ' verder het eiland verkennen op de scooter' veranderde naar 'golfsurfen en (weer) lamballen op het strand.'
How nice!!!
En zo kwam 1 december - de laatste dag van ons Thaise visum - akelig snel dichterbij. Met een brok in de keel namen we afscheid van ons nieuwste 'thuis' en de lieve mensen van de Noname-Bar. Daar
gingen we weer. Op weg naar het onbekende. Op weg, naar weer een nieuw hoofdstuk in onze reis.
Zullen we naar huis gaan? Ik hoor het mezelf zeggen en daarmee bedoel ik niet terug naar Nederland maar terug naar het hostel waar we verblijven in Koh Phagnan. Een goed teken is het wel. De meeste
hostels waar we verblijven zijn ook super en hebben een fijne sfeer. Dat is ook wel nodig want als je al bijna twee maanden uit je kleine backpack leeft en om de paar dagen een ander verblijf hebt is
het goed dat je je 's avonds terug kunt trekken in een gezellige omgeving. Het resort waar we hier verblijven geeft helemaal het thuisgevoel. Het ligt op een rustig stukje van het eiland waardoor je
het idee hebt afgelegen te zitten. Vooral 's nachts is dat goed te merken. Als we op bed liggen horen we niets anders dan het slaan van de golven op de rotsen en wat krekels. Als we overdag aan het
zwembad liggen kijken we vanuit het zwembad zo de open zee op wat een vrij gevoel geeft. Op zaterdag worden we wakker met een bewolkte hemel. Gisterenavond heeft het nog lang doorgeregend maar
het is nu gelukkig wel droog. We besluiten een scooter te huren om het eiland te gaan verkennen. Het geeft een goed gevoel we zijn niet afhankelijk van openbaar vervoer en hebben zelf in de hand waar
we wel of niet willen stoppen. We gaan eerst richting Thong Sala. Dit is een wat drukker gedeelte van Koh Phagnan wat niet onze voorkeur heeft maar we hebben een reden. We gaan gedag zeggen bij Koert
een oude bekende. Hij woont op Koh Phagnan en heeft er een sportschool. Koert is een dag na mij geboren en onze moeders lagen op dezelfde kamer in het ziekenhuis. We zaten op dezelfde basisschool en
onze vaders speelden samen in een carnavalsband. Ik had hem sinds mijn tienerjaren niet meer gezien. Leuk om een oude bekende te ontmoeten tijdens de reis. Na bij hem geweest te zijn bezoeken
we nog wat stranden, maar het is bewolkt en dan zijn de stranden toch niet zo mooi. Het weer knapt niet op. Op zondag regen en maandagmorgen begint weer regenachtig. Dat komt mijn humeur (arme
Jan) niet ten goede. Ja ook al hebben we hier al bijna zes weken mooi weer je bent de regen hier net zo snel beu als in Nederland. De vooruitzichten zien er voor de komende dagen niet goed uit. Het
is ook regenseizoen in november en december aan de oostkust. We besluiten daarom terug naar de westkust te reizen via Krabi (waar we eerder verbleven) naar Koh Phi Phi. Dit staat bekend als een
toeristisch trekoord maar we zijn toch nieuwsgierig naar dit eiland zonder auto's. Aangekomen op Phi Phi zijn we moe van de lange reis maar schijnt de zon weer volop en is het warm. We hebben
hierdoor geen zin om uitgebreid naar een hostel te zoeken. Die zijn hier goedkoop en binnen ons budget ook niet te vinden maar dat wisten we. Phi Phi is duurder dan de andere eilanden aan de
westkust. We komen vrij snel toch uit bij een kamer voor 'maar' 600bath. Dit is ongeveer 15 euro, eigenlijk veel te duur voor het kleine budget wat we per dag te besteden hebben. Maar we hebben het
warm en willen de backpacks die het nog warmer maken afgooien. De volgende ochtend blijkt dit hostel een dieptepuntje in onze verblijvencarriere te zijn. Ik heb geen oog dicht gedaan. Het bed is
keikeihard, het dunne bedje in de jungle lag nog beter. De kamer stinkt naar schimmel en 's nachts lopen er met veel lawaai constant dronken mensen langs onze kamer. Toch niet zo'n goed plan snel
maar een hostel nemen omdat je moe bent en het warm hebt. We gaan op zoek naar een beter verblijf en dit vinden we. Het is schoon en het bed is zacht. We zullen hier nog vier nachten heerlijk slapen.
Tegen onze verwachting in hebben we een geweldige tijd op Koh Phi Phi. Het is een klein eiland met veeeel toeristen. Maar het lukt ons aardig de massa's mensen te ontlopen. En met het heerlijke weer,
alle dagen zon, hebben we ontzettend leuke dagen achter de rug. De stranden zijn mooi en we ondernemen een aantal leuke activiteiten: een snorkeltoer met daarbij een bezoekje aan het de strand van de
film "The beach" met Leonardo Dicaprio in de hoofdrol, kajakken, we beklimmen een heuvel naar een viewpoint waar we een prachtig uitzicht hebben over de baaien van het eiland, in de avonden
lekker uit eten. Tijdens een avond hebben we een bizarre ervaring. We lopen door het stadje en zien in een cafe, wat de "Reggaebar" heet, een boksring met 2 mensen erin. Daaromheen zitten en staan
mensen te kijken, veelal schreeuwende Engelsen. We blijven eerst buiten staan om van een afstandje te bekijken wat er gaande is. Toch maar even naar binnen. Blijkt dat mensen uit het publiek tegen
een free bucket (dit is letterlijk een emmer met drank) een kickbox wedstrijd met elkaar aangaan. Ja alles is mogelijk in Thailand een vreemde situatie voor een reggae??????bar..... Vandaag zijn we
weer verder getrokken naar het volgende wat grotere eiland Koh Lanta. We hebben nog anderhalve week om hier te verblijven dan verloopt ons visum voor Thailand alweer en trekken we verder naar
Maleisie. Xx, Maartje
Na een lange reisdag met 2 vluchten komen we aan in Krabi. We zoeken een hostel na eerst wat gegeten te hebben. Het is leuk om het beste hostel te kiezen na er eerst een paar bekeken te hebben. En
dat lukt beter met een volle maag. Een van ons blijft met de backpacks achter in het restaurant en de ander gaat op zoek. Het bracht ons naar K. guesthouse. Een eenvoudige, maar schone en goedkope
kamer. We wilden hier eerst wat van de kust zien alvorens naar de oostkust te gaan, om daar op 10 november de (enige echte) fullmoonparty mee te maken. En als party-organisator mag ik dit niet
missen. Maar dat terzijde. De drie achtereenvolgende dagen hebben we op het strand gelegen. Omdat ze niet heel veel van elkaar verschilden, zal ik er een beschrijven. Bereid je voor het is erg
vervelend :-). Daar komt ie: We worden iets na half acht wakker. Staan op het gemakje op om daarna te ontbijten bij het restaurantje dat pal naast ons guesthouse ligt. "Mixed fruits met yoghurt and
muesli". Een hele goede starter. Dan terug om tandjes te poetsen en onze spullen te pakken. Even de vuile was afgeven -hebben we daar ook geen omkijken meer naar- en we zijn er weer klaar voor. We
nemen een 'shared taxi' naar Au Nang, dat ligt aan het strand. Na een half uurtje zijn we er. We slenteren naar het strand en zoeken een plekje onder een boom. Maartje gaat gelijk de zon in en ik
kies vaker de schaduw. 's Morgens is het meeste dagen zonnig. En de zon is fel. Ook is het al warm, zo'n 30 graden. We hebben een beach-tennis setje gekocht en slaan een balletje. Als het te
warm wordt springen we de zee in. Die is zo warm, dat het niet echt verkoeling geeft. Toch lekker. Tussendoor een schoonheidsslaapje en de dag vordert gestaag. Af en aan varen er longtailboten
naar eilandjes en strandjes verderop. Op het strand lopen verkopers. Na een late lunch in het dorpje begint het te waaien vanuit zee. Dat geeft meer verkoeling. Tegen vieren komt er meer en meer
bewolking en zien we regenbuien onze kant opkomen. Tijd om de spullen te pakken en huiswaarts te gaan. Weer de 'shared taxi' in, die we meteen spotten zodra we het dorpje inlopen. Zo makkelijk
allemaal. Hij zit al aardig vol, maar zoals we hier geleerd hebben kunnen er altijd nog mensen bij 4 toeristen, een paar Thaise jongens, wij en een jong Thais gezin met een heel lief zoontje van
een jaar of 3. Hij heeft een geel hempje aan, roze croqs (erg populair hier) en zoals alle kindjes hier hele donkere ogen. Zo donker dat je zijn pupillen niet kunt zien. Hij kijkt nieuwsgierig
om zich heen, veilig vanaf de schoot van zijn moeder. Totdat er even later nog een stel mee wil. Zij gaat voorin, hij komt naast de moeder met het kindje te zitten. Hij is een blanke rocker, met een
hanekam, kisten aan, een t-shirt met een doodskop erop, tattoo's en een serieus postuur. Dat vind het ventje toch wel erg eng en hij kruipt dichter tegen zijn moeder aan. De rocker ziet het en stelt
zich op als de Grote Vriendelijke Reus. Hij lacht en biedt een 'high-five' aan. Maar het ventje vindt het te eng en durft niet. We zijn 10 minuten verder en aan de andere kant van de GVR is een
meisje in slaap aan het dommelen. Langzaam begint haar hoofd weg te zakken. Eerst richting een andere toerist, die uit voorzorg hardop begint te praten tegen zijn medereiziger in de hoop haar zo van
zich af te houden. Dat lukt hem, maar zij dommelt rustig verder een zakt langzaam weer weg. Nu met haar hoofd richting onze GVR. Haha, hilarisch. Want dat gaat natuurlijk fout. Ze zakt steeds verder
weg en raakt zijn schouder. Uitendelijk rust haar hoofd helemaal tegen zijn schouder. En de GVR weet zich geen raad met de situatie en ik kan mijn lach niet inhouden. Geweldig. Na een half uurtje zij
we weer terug in Krabi en lopen we via een avondmarkt naar 'huis'. We komen langs tientallen eetstalletjes en zien een sushi-stalletje. We hadden het eerder nog niet aangedurfd maar nu zag het er zo
lekker uit. Dus sushi 4 dinner, besloten we ter plekke. Heerlijk! Na de sushi lopen we nog wat rond om te kijken wat er nog meer te halen valt. Een geroosterde maiskolf, een bakje noodles. En Maartje
ziet heel mooi gedecoreerde taartjes. Dat worden onze toetjes. We nemen ze mee naar het hostel en eten ze daar op. Voldaan gaan we naar bed. Weer een dag voorbij! Als afwisseling op bovenstaande dag
zijn we vandaag naar "Railay Beach" geweest. De mooiste in de omgeving. Door hoge rotsen afgeschermd van het vasteland, alleen per boot bereikbaar. Voorzien van een aantal luxe-resorts aan het
strand. Blauw water, mooi zand en bizarre rotsformaties aan weerszijden van de stranden. Een van de strandjes is via een pad te bereiken wat half onder de rotsen loopt. Hier verblijven we een hele
dag. We willen snorkelen met onze net gekochte snorkelsets, maar die zijn van dermate #^* kwaliteit dat we er niet veel mee kunnen. Aan het strand liggen een paar longtailboten, drijvende keukens. Je
kunt er alles halen: fried rice, pancakes, fruitshakes, frisdrank en bier. Bestellen met je voeten in het water. Tijdens een middagdutje in de schaduw, vlakbij de bosrand is er opeens tumult. Achter
ons ligt een duur resort, verscholen in de jungle. Een vrouwtje heeft haar lunchpakket opgehangen aan het hek tussen het strand en het resort. In een onbewaakt ongenblik is daar uit het niets een
aapje dat er met haar lunch vandoor gaat. Hij had er al een tijd op zitten azen en zag zijn kans schoon. Niemand zag het aankomen. Later die middag laten de apen (makaken) zich met een hele
familie zien als we weer terug lopen naar onze boot. Het is weer eind van de middag en vandaag komt er een heftiger uitziende bui onze kant op. Vlak voordat hij losbarst vertrekt onze boot. Het is
een longtailboat voor 8 personen en heeft een zonnedakje voor 6 personen. Binnen een paar minuten gaat het helemaal los. Een tropische bui zoals je die in de tropen hebt. Binnen de kortste keren
iedereen doorweekt. De bootsmannen zij het gewend, het gebeurt zo vaak. Gelukkig is het tegen het einde van de rit weer bijna droog. Kunnen we weer opwarmen en douchen, voor zover dat nog nodig is.
Haha. Na de alweer 4e nacht in Krabi worden we allebei een beetje onrustig wakker. Maartje checkt het weer en het belooft veel te gaan regenen. "In Koh Samui en Phangan ziet het er beter uit", zegt
ze. En omdat we hier alweer 4 nachten hadden geslapen leek het ons wel wat om weer verder te gaan. Doen we dat toch gewoon? Vandaag nog. Hadden zelf al uitgezocht hoe het op eigen gelegenheid te
doen, ondanks de aanwezigheid van een travel agency op elke hoek van de straat. Toch nog even navraag gedaan aan de balie van ons guesthouse en 2 minuten later was het geregeld, een uur later zouden
we opgehaald worden. Voor minder geld hadden we het zelf niet kunnen doen, dus super. Zo kwamen we tegen de schemering aan op Samui en vonden een bungalowtje vlak aan het strand. Vlakbij Bo Phut, aan
de noordkant van het eiland. Coconut Calm Beach. Niet als de aaneenschakeling van luxe resorts hier, maar wat eenvoudiger en goedkoper. In de resorts ben je koning voor 25 euro per nacht (per kamer),
maar wij moeten het van de kwantiteit hebben (lengte van onze reis) en kunnen het ons daarom niet veroorloven. Ondanks dat zitten we aan het strand en is het heerlijk weer. Er staat een aangenaam
briesje en de zon lijkt iets minder fel. Top! We blijven er 3 nachten en liggen 2 dagen op het strand. De 2e dag in aan het mooiere strand in Chaweng, de meest toeristische plaats. Elke avond zien we
de maan voller worden en kunnen we Koh Phangan zien liggen. Hier moet het gaan gebeuren, de fullmoonparty donderdag. En op woensdag vertekken we op eigen gelegenheid richting Phangan. In de haven
komen we Martin tegen. Een Duitse gast waarmee we in Laos wat zijn opgetrokken. Hij ging naar Vietnam, wij niet. Echt grappig om hem weer te zien! We hebben 3 nachten geboekt in een resort aan de
noordwestkust. Op een heuvel aan de zee. De bungalows staan verspreid, tot aan het water. Prachtig. En wat een rust! Een contrast met Samui, wij vinden het super. Meer laidback, in een authentiekere
omgeving. We zijn de eerste avond getuige van een prachtige zonsondergang, hebben er een paar mooie foto's van. Op donderdag doen we niks. Echt erg, maar heerlijk. Uitslapen, een beetje hangen bij
het zwembad wat pal naast ons hutje ligt. Tegen het einde van de middag is het dan zover. Samen met een Engels stel hebben we om 5u de taxi naar Haad Rin, waar de fullmoonparty is. Drie kwartier
rijden over een heuvelachtige weg langs de kust. In het dorpje draait alles om de fullmoonparty's. Overal shops met gekke kleding, buckets met drank, verf en restaurantjes die de hele nacht open
zijn. We eten wat en gaan op het gemakje naar het strand. Over de hele lengte van het strand is het feest. Aan het strand liggen bars. Ieder met een eigen geluidsinstallatie die het strand op knalt.
Het is nog vrij rustig, maar daar komt verandering in. Gasten geven vuurshows, super om te zien. De sfeer is en blijft heel vrij en gemoedelijk. Het wordt steeds drukker, maar het blijft goed te doen
omdat het strand zo groot is. Ik schat zo'n 10.000 man. Na de nodige biertjes, bodypaints, glijbanen, touwtjespringende mensen (over brandende touwen) en een broodje kip 's nachts nemen we een taxi
terug naar de oase van rust bij ons verblijf. Feesten op het strand blijft speciaal, jammer dat het thuis niet echt kan. En vandaag, "de day after", doen we weer niet veel. Uitslapen, hangen
aan het zwembad en later naar het strand. We zitten helemaal in de rustige vibe en maken ons vooral niet te druk. Tegen vieren begint het te regenen. Net als we terug willen gaan naar ons resort. We
schuilen in een overkapping aan het strand vanwaaronder ze massages geven. Maar nu verlaten wegens de lowseason. Het is knus en we hebben een mooi zicht over het strand. Het gaat heftiger regenen en
na een uurtje besluiten we toch maar te gaan. Het is 5 minuten lopen. Maartje in d'r bikini en ik in mijn zwembroek. Kunnen we onze kleren doorhouden in ons rugtasje. Als we terug zijn duiken we
gelijk het zwembad in. Even opwarmen, nat zijn we toch al. Heb nog 2 biertjes over van gisteren en die delen we met het Engelse stel, dat toevallig ook in het zwembad ligt. Nu is het weer
droog en regeren de kikkers. Overal zijn ze te horen. We zitten lekker buiten op de veranda van het restaurantje van ons resort met die geluiden en de geluiden van golven die op de rotsen kapot slaan
op de achtergrond. Helemaal in onze chillmode. Over een week meer nieuws van het strand, voor degenen die vanavond gaan dweilen: veel plezier! Wij hebben onze portie gisteren gehad. Liefs, Jan.
Zat 29-10 Onder wat pijn van zo'n 20 rode mierenbeten hier het volgende reisbericht vanuit Battambang waar we vandaag per boot zijn gearriveerd. Een trip die ondanks de mieren voor mij tot een van de
hoogtepunten van de reis tot nu toe behoort. Vanochtend hebben we de lieve en gastvrije mensen van ons hostel in Siem Reap, waar we vijf nachten verbleven, gedag gezwaaid. Het was fijn ergens
wat langer te verblijven na drie weken om de paar dagen alle spullen weer in de backpack te moeten pakken. Het gaf wat rust en we hebben de kans gehad Siem Reap goed te ontdekken. Maar vond het ook
echt wel weer lang genoeg en heb zin om verder te trekken. De boottocht vandaag was zoveel beter dan die met de slowboot in Laos! De boot was kleiner, veel intiemer en gezelliger. We hadden goede
plaatsen met een super uitzicht op de omgeving. We varen over het Tonle Sap meer. Het bijzondere aan dit meer is dat het qua oppervlakte sterk kan wisselen van 3.000 tot 10.000km2. Tijdens het
regenseizoen is het meer op zijn grootst. En laten wij nu net aan het einde hiervan zitten. Het meer is flink buiten zijn oevers getreden waardoor we langs ondergelopen bos varen. Je ziet alleen nog
de toppen van de bomen. Een mooi zicht. We komen langs floating villages. De mensen die rondom het meer wonen hebben het probleem van buiten de oevers treden opgelost door drijvende huisjes te
bouwen. Zo liggen er langs de route van zes uur die wij varen drijvende dorpjes. Echt bizar om te zien zelfs koeien, honden en kippen leven op het water. En weer komen alle mensen uit hun huisjes om
ons vriendelijk te groeten en naar ons te zwaaien. Doordat het meer momenteel zo groot is is het af en toe moeilijk navigeren voor de schipper en zo komen we vast te zitten tussen de toppen van
bomen. Met behulp van een stok worden we bevrijd en kunnen verder varen. We gaan zo vlak langs de bomen dat er takken tegen de boot aan zwiepen en op een gegeven moment komt er een tak ver de boot
binnen. Ik zit aan de buitenkant dus moet snel wegduiken om deze te ontwijken. Ik ben helemaal blij dat het is gelukt geen tak in mijn gezicht te krijgen. Maar............op dat moment zie ik zeker
30 rode mieren, en dit zijn niet de kleine rode mieren van thuis nee ze zijn 2cm groot!!!, over mij heen lopen. Ze zitten werkelijk overal, op mijn haren, op mijn armen, benen en onder mijn
jurk. Doordat ze klem komen te zitten beginnen ze heerlijk aan mij te knagen. Auw, auw, auw. Roep Jan om mee te helpen ze van me af te slaan maar hij heeft er ook een paar op zich zitten. Zeker 20
beten later heb ik ze van me af en lopen ze over onze tassen, het bankje waar we op zitten en over de rand van de boot. Blijkbaar hadden de mieren hun toevlucht gezocht in de bomen vanwege het
stijgende water. Daar hadden we niet op gerekend. Maar zoals ik al eerder schreef dit mag de pret niet drukken de bootreis is zo'n beleving dat ik het mierenleed maar snel vergeet. Zon 30-10
Vandaag hebben we een dagje rond Battambang getoerd in een tuk tuk samen met een reisvriendin uit Singapore, Onn Kei Lim. In Siem Reap hebben we haar tijdens het eten ontmoet en samen met haar een
avondje verhalen uitgewisseld. Gisterenavond was hier een klein kunstfestival aan de gang en daar lopen we haar onverwacht weer tegen het lijf. We besluiten vandaag samen de toer doen. Het was een
leuke dag met als hoogtepunt een rit op de bamboetrein. Over een kleine oude spoorrails even buiten Battambang rijdt een door de lokale bevolking zelfgemaakte 'trein'. Het is niet meer dan een
scherm gemaakt van bamboe met daaronder 2 maal 2 wielen met een as ertussen. Het geheel wordt aangedreven door een dieselmotortje. De Cambodjanen vervoeren daarmee zichzelf, zware spullen zoals
zakken rijst en zelfs vee. Als toerist krijg je ook de kans een ritje te maken. Met een snelheid van 40km per uur ga je over de rails die op sommige plaatsen niet helemaal meer aansluit en af en toe
wat is omgebogen door ouderdom. Het is een rit van ongeveer 15 minuten naar een klein dorpje, om daar even rond te kijken, en daarna weer terug naar het beginpunt. Maar, over dezelfde rails want er
loopt maar 1 rails. Als een andere trein je tegemoet komt geldt regel: de zwaarst geladen moet van het spoor af om de ander erdoor te laten. Te gek gewoon we kwamen tegenliggers tegen. De passagiers
moeten uitstappen en langs de rails gaan staan. Dan halen ze het treintje uit elkaar en leggen het naast het spoor zodat de lichtst geladen trein erlangs kan. Daarna gaat alles weer in elkaar en kan
iedereen zijn weg vervolgen. Echt gaaf om een keer gedaan te hebben. Ma 31-10 Weer een lange bus reisdag achter de rug. Na 7,5 uur reizen zijn we aangekomen in ons hostel in Phnom Penh de
hoofdstad van Cambodja. Wat erg toevallig en wel een soort karma lijkt is dat we zonder het van tevoren te weten zijn beland in een hostel wat als partner het guesthouse in Siem Reap heeft waar wij
verbleven. Dat was een van onze beste hostels tot nu toe vooral door de lieve eigenaars. Misschien was het bedoeling om hier terecht te komen. De sfeer hier is in ieder geval net zo huiselijk en
gezellig. Wo 2-11 Gisteren in Phnom Penh een heftig dag gehad. We zijn naar het Toul Sleng museum geweest. Gedurende de tijd van het regiem van de Rode Khmer is dit voormalige schooltje door
Pol Pot (de leider) omgebouwd tot een gevangenis. Een hel op aarde zoals de verhalen van de zeven overlevenden, waarvan er nog een in leven is, het leven in de gevangenis beschrijven. Het is nu een
museum. Mannen, vrouwen, kinderen en zelfs baby's werden hier gevangen gehouden, uitgehongerd en gemarteld. Om uiteindelijk gedeporteerd te worden naar de killing fields (massagraven) die 15km
buiten de stad lagen. Daar aangekomen werden ze gewoonweg gelijk gedood en dit op de meest gruwelijke manieren om munitie uit te sparen. In totaal zijn hier vanuit de gevangenis zeker 17.000 mensen
vermoord tussen 1975 en 1979, ik was gewoon al geboren dat laatste jaar................... Wij zijn enkel naar het museum en niet naar de killing fields geweest. We hebben filmmateriaal, gruwelijke
foto's en martelruimtes waar het bloed nog op de vloer ligt gezien. Dit maakte zo'n indruk dat wij geen behoefte hadden de velden nog te zien. We kunnen ons zo ook indenken hoe erg het geweest moet
zijn. Ik wil verder niet teveel in details treden omdat ik het te vreselijk voor woorden vind. Als je er meer over wilt weten moet je het maar opzoeken op internet. Het zet je aan het denken.
Hoe kunnen mensen elkaar toch zulke onmenselijkheden aandoen en iedere dag gebeuren er nog zoveel vreselijke dingen over de wereld. Het gaat maar door en dan kunnen wij reizen. Het geeft een dubbel
gevoel en eens temeer beseffen we ons hoe bevoorrecht we zijn. Terugkijkend op Laos en Cambodja hebben we daar prachtige dingen beleefd, leuke medereizigers ontmoet en zijn we een stukje terug in de
tijd gegaan. Beide landen zijn zo groen bijna niet voor te stellen. Ook hebben we veel water gezien. Laos met zijn mooie gebergtes langs de rivier. Cambodja daarentegen zo vlak, je waande je in dat
opzicht af en toe in een Nederlands landschap, en met het indrukwekkende grote meer. De steden Battambang, Siem Reap en Phnom Penh vonden wij iets minder charme hebben. Druk en chaotisch verkeer met
lelijke hoge grauwe gebouwen en erg veel vuil op de straten. Maar zodra je iets uit het centrum weg was zat je gelukkig weer volop in de natuur dat maakte de tegenstelling wel extra mooi. En dan de
mensen, vaak net zo ongerept als de natuur en zo vriendelijk. Ze wilden allemaal graag een praatje met je maken. Om Engels te leren maar ook omdat ze echt in je geinterreseerd zijn. In eerste
instantie probeerden ze vaak iets aan je te verkopen. Maar geef ze eens ongelijk, er heerst zoveel armoede. Wilde je dan niets van ze hebben bleven ze daarna nog even gemeend vriendelijk,
beleefd, geinterreseerd en was dat ook gewoon goed. Wat ik bewonder aan het Cambodjaanse volk is hun optimisme en de lachende gezichten van jong en oud. We zijn best een aantal mensen
tegengekomen die verhalen hadden van familieleden die ze zijn verloren door de oorlog. Sommige van hen met verhalen van niet eens lang geleden. Een jongen vertelde vorig jaar zijn vader te zijn
verloren. Hij kwam om bij gevechten aan de grens die tot op de dag van vandaag met tijden nog oplaaien. Onvoorstelbaar dat de bevolking met een recentelijk oorlogsverleden alweer zo positief in het
leven staat en ons zo gastvrij heeft ontvangen. Dat geeft hoop voor de toekomst voor heel veel mensen die nog steeds in een rotsituatie zitten. We hebben een ontzettend mooie tijd gehad waarin we
veel geleerd hebben. Nu zijn we op weg naar een nieuw avontuur in een hele andere omgeving. We zitten in het vliegtuig en zien vandaag voor het eerst deze reis de zee weer terug!!! We zijn onderweg
naar het stadje Krabi vanuit waar we de komende maand Zuid Thailand willen gaan ontdekken, island hoppen!!!!!! We kijken allebei terug op een hele mooie eerste maand. Waarin we jullie in onze
verhalen, op een hopelijk leuke manier, iets mee kunnen geven van onze belevingen en indrukken hier. We vinden het echt fantastisch dat jullie ons volgen en kijken uit naar de reacties. Het is heel
leuk een berichtje vanuit Nederland te krijgen. Want ondanks dat we het super naar ons zin hebben denken we toch ook weleens aan alle lieve mensen thuis. Maartje xxx
Afgelopen vrijdag was een lange reisdag. Het lukte ons om Udon Thani te bereiken. Terug in Thailand dus alweer! Vanuit hier vliegen we de volgende morgen op Bangkok. We gaan op zoek naar een hostel,
samen met een Duits meisje dat in haar eentje reist. Voor de rest zijn er geen backpackers meer om ons heen. De meesten gaan vanuit Laos door naar Vietnam. Volgens de lonely planet waren er
enkele hostels in de uitgaansbuurt. Het bleek iets meer een rosse buurt te zijn, maar allee. We vinden een acceptabele guesthouse en besluiten nog even wat te gaan eten. Dit doen we in een grote
avondmarkt, een stukje uit de 'uitgaansbuurt' vandaan en weer tussen de locals. Was erg leuk. Overal eetkraampjes met de meest uiteenlopende dingen en geen Engelse menukaarten dus aanwijzen wat je
wil hebben. Op aanraden van het Duitse meisje hebben we vis gegeten, heerlijk. De dag erna hadden we een goedkope vlucht van 45 minuten naar Bangkok. Het doel was vanuit daar verder te reizen
richting Cambodja. De vlucht was super. Vlak voor landing zagen we veel ondergelopen straten, wijken. Best heftig. Een uur na landing hadden we een busticket richting de grens en zaten we alweer in
de bus. De tweede reisdag op rij. Doordat er een aantal rijbanen van de ring rond Bangkok al waren ondergelopen, moesten we een paar keer omrijden. Uiteindelijk kwamen we eind van de middag aan
in de grensplaats Aranya Prathet. Voor de zekerheid maar daar gebleven, het was mooi geweest voor vandaag. De ochtend erop op tijd de grens over en daarna vervoer proberen te scoren naar
Siem Reap, een grote plaats vlakbij Angkor Wat. We wilden proberen een lokale bus te nemen, maar dit werd ons niet makkelijk gemaakt. Als toerist val je op en wordt je automatisch naar een 'tourist'
bus station geloodst. Waar je met alle andere toeristen op een duurdere bus wordt gezet. Dit wilden wij dus niet. We hadden ergens gelezen dat er ook een lokale bus moest zijn en gingen hier
voor. Voorbij de hectiek aan de grens liepen we in de hoofdstraat van Poipet een Italiaan tegen het lijf die hetzelfde van plan was. Al snel had een taxichauffeur ons gezien. Hij bood ons een
rit aan voor 30 dollar met z'n drieeen. Op zich al een mooi bod, maar we wilden niet te snel happen. Dus gingen we verder. Er kwamen jongens op brommers ons alsnog vertellen de gratis bus naar het
tourist bus station te nemen, terwijl we die net omzeild hadden. De taxichauffeur bleef ons volgen. Op gegeven moment kwam zelfs de tourist police erbij om ons te vertellen dat de lokale bus vandaag
niet zou rijden. Jaja. Uiteindelijk wat onderhandeld met de taxichauffeur, een goede prijs gekregen en met hem meegegaan. Bleek dat hij de tourist police had omgekocht om ons te zeggen dat de lokale
bus niet reed zodat we met hem mee zouden gaan... Ah, dus zo gaat dat hier. De rit was prima. Onze Italiaanse medereiziger vertelde al 7 jaar op reis te zijn. Af en toe gaat hij een paar
maandjes naar huis om wat geld te verdienen. Hij doet bijna alles liftend en sliep de afgelopen weken in zijn hangmat in Thaise tempels. Als tegenprestatie hielp hij de monniken 's morgens met wat
schoonmaak werkzaamheden. Daarnaast doet hij aan "couchsurfen", dat is gratis logeren bij mensen thuis die zich aangemeld hebben als couch-surf adres. Hij had talloze verhalen over zijn reizen,
bijzonder!Rond de middag waren we in Siem Reap en we vonden al snel een prima guesthouse. We besloten maar eens lekker te chillen voor de rest van de dag na al dat reizen. De volgende morgen op
z'n Hollands een fiets gehuurd om een grote ronde van 30km te fietsen langs allerlei oude tempels van Angkor. Het is moeilijk uit te leggen, maar hier was vroeger de hoofdstad van een groot rijk. Er
woonden miljoenen mensen. De koningen lieten de meest bizarre paleizen en tempels bouwen. Vol symetrie, met "slotgrachten", verwijzingen naar goden en gegraveerde muurschilderingen van veldslagen.
Het rijk met haar hoofdstad is tenonder gegaan en de tempels zijn daarna verlaten. Aan de natuur over gelaten en de loop der eeuwen overwoekerd door jungle. Kilometers uit elkaar, soms naast
elkaar. Fascinerend moet het geweest zijn voor ontdekkingsreizigers dit te herontdekken. Tegenwoordig is het behoorlijk toeristisch. Veel tempels zijn gerestaureerd, er zijn looppaden
aangebracht en je kunt bij veel tempels eten, drinken en souvenirs krijgen. Het wordt je nog net niet in je handen geduwd. Het is een goede inkomstenbron voor het land. En terecht, want het is
ondanks de drukte op sommige plaatsen nog steeds heel, heel bijzonder. Ook de 2e dag gaan we fietsen. Een kleinere ronde met meer bekendere (en drukkere) tempels waaronder Angkor Wat zelf.
Prachtig, maar wel vermoeiend. Dus gisteren maar een rustdag ingelast. We hebben een zwembadje bezocht bij een prachtig guesthouse, in een heel mooie tuin. Met heerlijk eten. Pumpkin soup,
super! 's Avonds een "khmer-bbq". Een soort chinees fondue. Een bolle grilplaat onder een gaspitje met een rand eromheen waar water in kookt. Kun je zelf vlees en vis grillen, of in het water koken.
Groenten, kruiden erbij, en het wordt een boullion. Naarmate je langer bezig bent wordt de boullion sterker. Was ook erg goed, maar wel warm! Net gedouched, zaten we weer te zweten als een otter.
Haha. Vandaag weer op de fiets gesprongen naar een bij Angkor horend kunstmeer: een rechthoek van 8 bij 2,3(!) kilometer. Omringd door een metershoge dijk. Aangelegd om als watervoorraad te dienen
voor de rijstvelden in de wijde omgeving. De metershoge dijk is begroeid met bomen, vanaf de buitenkant geen meer te zien. Het gaat op in het landschap. De plek waar we heen willen is een punt waar
in het weekend veel locals komen, om te zwemmen. Het ligt buiten Siem Reap, weg van de toeristen. Ondanks de duidelijke plattegrond fietsen we er iets voorbij. We zien geen meer, wel de kaarsrechte
groene rand. Dat moet het toch zijn. Na navraag te hebben gedaan keren we om. Over een zandpad. We moeten al snel een stukje klimmen en ineens zijn we er. Op de zuidwesthoek van de "Barray", zo heet
het meer. Er liggen hutjes op een rij direct aan het water. Ze blokkeren het uitzicht nog even. Als we in een van die hutjes zijn om wat te drinken kunnen we kilometers ver kijken. Het water is
spiegelglad en zo warm dat het ons niet uitnodigd er een duik in te nemen. We vervolgen onze weg om het meer heen. Op onze kaart staat een weg aangeduid. Dit blijkt slechts een rul moeilijk te
begaan zandpad te zijn. En dat midden op de dag terwijl de zon hoog aan de hemel staat. Het is warm, heel warm en op onze gewone stadsfietsjes af en toe extra bikkelen. Als we het langste
stuk gehad hebben houdt de weg op. Er is een stuk uitgegraven en er loopt een riviertje. "Staat niet op de kaart". Een local vragen we de weg en hij neemt ons een klein stukje mee. We komen uit bij
een huisje van familie van hem. Ze hebben een kraampje aan de straat, dus we kunnen er wat drinken. Hier komen nooit toeristen blijkt in een leuk gesprek wat we met hen hebben. We vervolgen onze
weg als en het begint te regenen. De regenbui brengt verkoeling, maar we worden zeiknat. Als we weer bijna terug zijn begint de zon weer volop te schijnen! De eerste echte regenbui die
we deze reis hebben gehad is kort van duur!! Groetjes, Jan
Wo 12-10 Wat is het toch fijn om te reizen!!!! De verrassing van waar je nu weer terecht komt is toch wel een van de mooiste dingen eraan. Het is zo leuk om na een paar dagen ergens geweest te zijn
de reis naar een volgende bestemming te maken om daar een nieuwe ontdekkingstocht te beginnen. Zo zijn we vanuit Luang Prabang aangekomen in Vang Vieng, na een reis van ongeveer zes uur.
Gisterenmorgen zouden we om half negen vertrekken vanuit Luang Prabang wat uiteindelijk kwart voor tien werd. Nee, ze maken zich hier niet zo druk. Na te zijn opgehaald bij ons hostel
dachten we naar Vang Vieng te vertrekken. Ze hadden namelijk erg veel moeite gedaan om alle bagage van de passagiers bovenop op het dakje van ons minibusje te bevestigen. Maar niets was minder waar
we werden hiermee enkel naar een busstation verderop gebracht. Welgeteld zo'n vijf minuten rijden! Bagage er weer af en overstappen op verschillende nieuwe busjes die klaar stonden. Zodat iedereen
uiteindelijk verspreid zat over de nieuwe wagens waardoor we moesten wachten totdat deze opnieuw vol waren. Dit beloofde wat te worden. Na ongeveer een uurtje wachten was die van ons gevuld en waren
we gereed om nu echt te vertrekken. Dit moest natuurlijk dan wel 1,2,3 gebeuren. Wat medepassagiers stonden buiten nog wat te roken. Wordt er kei- keihard door een luidspreker (terwijl onze chaffeur
net een paar luttele seconden achter het stuur zit, het busstation niet groter is dan een kleine speelplaats, de medepassagiers pal naast ons busje stonden en dus al aanstalten aan het maken
waren om in te stappen) dat het busje met nummer......"ons nummer wordt omgeroepen" klaar is voor vertrek en dat de passagiers nu toch echt moeten instappen. Hilarisch gewoon! We vertrekken, maar
eerst op naar het tankstation want natuurlijk moet er nog getankt worden. De weg naar Vang Vieng gaat door de bergen. Bestaat uit heel heel veel haarspeldbochten, er zit geen recht stuk in de
weg. Onverharde stukken weg en verharde stukken maar dan wel met de gaten erin. We komen langs dorpjes, vaak bestaande uit niet meer dan twintig huisjes. In en rondom die dorpjes lopen, kippen,
koeien, honden, eenden, varkentjes, geitjes en katten dwars over de weg heen. Het is een vermoeiende maar wel grappige tocht. Aangekomen in Vang Vieng loopt het tegen de avond en gaan we wat eten.
Wat we hebben gehoord en gelezen is waar. Er zijn hier ontzettende veel feestende Engelsen, die enkel in bikini of zwembroek over straat lopen. We hebben nog geen local restaurantje kunnen
vinden dus eten in een groter toeristenrestaurant (we houden toch iets meer van de kleinere lokale eettentjes maar in het stadje zelf zullen die niet te vinden zijn blijkt later) en ja daar staat de
tv serie Friends op. In werkelijk ieder restaurant hier hangen grote televisies waarop alleen maar die serie draait. Morgen overdag de omgeving maar eens verkennen. Vandaag hebben we tubing over de
rivier gedaan. Dobberen over de rivier die langs de stijle rotsen van het karstgebergte stroomt in de binnenband van een tractor. Aan de rivier liggen "barretjes" waar je wat tussendoor wat kunt
drinken. We zijn met een groepje van acht, mensen die we tijdens onze reis in bijna elk stadje wel tegen het lijf lopen, gaan dobberen over de rivier maar daar begonnen we niet mee natuurlijk.
Nee de start was, English style, bij een barretje aan het water met bij aankomst een shot of whisky. Omdat er een uitbundige sfeer heerst besluiten we eerst maar wat te blijven drinken en dan de
rivier op te gaan. Lekker even gekke mensen kijken die tegen het einde van de ochtend al dronken zijn, hoe kunnen ze het?!! Voor mij een cola light. Ja, het shotje was de enige alcoholiname voor mij
deze dag aangezien er verhalen rondgaan van een rivier die af en toe wild kan zijn en dronken mensen die daardoor ernstige ongelukken krijgen. Na een klein uurtje gezeten te hebben besluiten we
de rivier op te gaan. Je laten meenemen door de stroming, die af en toe wat sneller gaat en een kleine stroomversnelling wordt. Even wennen is het wel die tube. Ik beland, na 2 minuten al, door een
kleine stroomversnelling middenop de rivier tussen wat takken en stenen. Maar goed dat was het enige ongelukje voor mij aangezien Jan mij vanaf dat stuk heel lief helpt met sturen. We besluiten een
pauze in te lassen bij een barretje. Bij iedere bar staan jongens met touwen waaraan aan het uiteinde een lege fles hangt. Als je wil aanmeren geef je dat aan. Dan gooien ze het touw naar je toe en
zo wordt je vanuit de stroming naar de kant toegetrokken. Bij ieder tentje hebben ze ook een kleine 'attractie'. Deze heeft een glijbaan met aan het eind een vrije val in de rivier. Jan staat
bijna meteen bovenaan om naar beneden te glijden. Ik kijk ;) het is namelijk een erg hoge glijbaan. We blijven hier wat te lang hangen doordat er een superrelaxte goede sfeer hangt en vergeten de
tijd. De zon schijnt, de omgeving is prachtig en er wordt lekkere muziek gedraaid. We komen erachter dat al tegen het einde van de middag loopt en de zon snel zal ondergaan. We willen voor het donker
terug zijn omdat de rivier op sommige plaatsen toch wel snel gaat en er rotsen net boven het water uitsteken waar je je flink aan kan bezeren als je ze niet ziet. Het laatste stukje moeten we
dus even doorpeddelen. Het uitzicht is prachtig de lucht verkleurt al door de ondergaande zon waardoor de bergen afsteken tegen de lucht. Do 13-10 We gaan voor het eerst sinds we weg zijn
fietsen. We maken een tocht langs wat grotten die we willen bezichtigen. Vanaf het moment dat we weg zijn uit het stadje Vang Vieng zien we geen toeristen meer. We zijn direct onder de lokale
bevolking en wat een verschil maakt dat! Heel de weg lang zien we alleen maar mooie glimlachende gezichten. Kinderen komen enthousiast en lachend vanuit huisjes en tuinen aangerend om ons te
begroeten 'sabaidie' en naar ons te zwaaien. Hier worden we zo blij van. Je neemt hier gelijk weer een stapje terug in de tijd. Het is vredig en de mensen lijken ontzettend gelukkig. Na zo'n 15
kilometer fietsen komen we aan bij de grotten die we willen bezoeken. De eerste grot valt wat tegen. Het is een ondiepe grot waar buddha's in staan. Maar we vinden het maar een donker gat. Later
lezen we dat het alleen vroeg in de ochtend indrukwekkend is deze grot te bezichtigen omdat de zon er dan precies in schijnt. Een jongen wijst ons de weg naar de volgende grot. We krijgen een lampje
aangereikt en lopen mee de grot in. We weten dat er door deze grot een rivier moet stromen maar hadden het idee dat we hier snel zouden zijn. Dat viel vies tegen. Na een half uur gelopen te hebben
moeten we onze slippers uit doen omdat we verder gaan door water. Op blote voeten waden tussen scherpe stenen door. Die we met het kleine lampje wat op ons hoofd zit proberen te onderscheiden in de
aardedonkere grot. Het water uit, verder over schuine en heel erg glibberige gedeeltes. De gids maakt er een spel van door slides te maken. We lopen er met moeite hand in hand achteraan en proberen
niet uit te glijden. Bukken, op handen en voeten onder smalle vernauwingen door. Klimmen over hogere rotsen/plateaus heen. Weer door water waden om uiteindelijk na nog een half uur bij de
ondergrondse rivier uit te komen. Hier mogen we zwemmen, het water is lekker koud en verfrissend na de toch wel wat vermoeiende wandeling. We moeten dezelfde weg terug nemen dus weer een uur de tocht
terug. Jan vraagt of onze lampjes even uit mogen en dat doen we. Zo wat is dat pikkedonker je ziet werkelijk helemaal niets. Dit geeft echt een raar en eng gevoel. Snel de lichten weer aan. We lopen
verder en zien aan het einde het daglicht weer verschijnen. We zijn er en het is fijn weer boven de grond te zijn. We besluiten terug te fietsen aangezien het halverwege de middag is en we geen licht
op de fietsen hebben. Deze afgelopen dagen heeft onze reis ons weer naar verrassende bestemmingen gebracht. Het mooie en rustieke Luang Prabang waar we in een filmdecor terecht leken te komen en waar
ik me gelijk thuis voelde. De wat grauwe, feestende stad Vang Vieng waar ik mijn bedenkingen bij had. Maar wat heeft deze stad een prachtige omgeving met ontzettende vriendelijke en lieve
mensen. Die je met hun brede glimlach zo blij maken en je doen beseffen dat je leeft. Daar word ik zo gelukkig van! Morgen gaat onze ontdekkingsreis weer verder. We gaan per bus naar de
grens toe om dan hopelijk nog op tijd te zijn de grens over te steken terug Thailand in. Waar we overnachten in Udon Thani want zaterdagochtend vliegen we op Bangkok om vanuit daar te proberen
richting Cambodja te komen. Hopelijk laten de overstromingen dat toe, zoniet gaan we door naar het zuiden van Thailand. Ik ben benieuwd waar we over een paar dagen aan zullen komen. Wat ik zeker zal
doen is ervan genieten. Een lieve groet Maartje
Nadat we bij de tijgers waren geweest op onze laatste dag in Chiang Mai hebben we nog een bezoek gebracht aan de Wat Pra Doi Suthep. Een tempel op een heuvel met uitzicht over de stad. Het was er
druk. We hadden ons door een taxichauffeur laten overhalen om ons voor teveel geld zonder andere passagiers erheen te brengen. Uiteindelijk vonden we het geld goed besteed, op de terugweg hadden we
een leuk gesprek met hem. Hij vertelde al 20jaar taxichauffeur te zijn en heel hard te werken (lange dagen maken) om genoeg geld te verdienen. Om zijn enig kind te kunnen laten studeren. Ik denk dat
zijn dag net wat beter was dan andere dagen, dus allright! De dag erna vertrokken we richting Laos. Een busrit van een hele dag. In de grensplaats Chiang Kong (Thailand) hadden we een
overnachting. De rivier was de grens en vanaf de oever keken we naar Laos. Waar we de volgende dag heen zouden gaan. Vanaf de "boulevard" (verwacht er niet teveel van) was van alles te zien.
Overdag zagen we een veerboot oversteken met vrachtwagens aan boord, bij de officiele grensovergang. Vlak voor ons gingen kleine bootjes heen en weer. Ze brachten kunstof kappen voor auto's mee en
een paar uitlaten. En namen ook weer 2 uitlaten mee terug. Een islamitisch gekleed meisje was foto's aan het maken met haar gsm. Haar broertje en oma keken toe. Op een stuk rivierbedding onder ons
stond een hutje, wat momenteel dienst doet als kippenhok. Wel 40 kippen scharrelden er rond. Lekker vrij zoals kippen horen te scharrelen. Tegen de avond zagen we ze op stok gaan. In de verte
steeg rook op, er werd gekookt. Na het eten gingen we opnieuw kijken. Aan de overkant was een feest aan de gang, we hoorden muziek. Er waren meerdere podia, want we hoorden meerdere stijlen door
elkaar. Zelfs een dancebeat! Maar het was in een ander land dus we konden er niet heen. Jammer! Naast ons zat een groepje vrouwen gezellig te kletsen en te eten. We kregen een stukje watermeloen van
ze. De rivier werd verlicht door de bijna volle maan ('s avonds is het bijna altijd helder). Aan de overkant stegen constant wensbalonnen op. Een heel mooi gezicht en een mooi einde van
voorlopig onze laatste dag in Thailand. Zaterdag 15-10. We zitten op de "slow boat" over de Mekong, onderweg naar Luang Prabang. Een boottocht van 2 dagen. Het is de tweede dag van onze bootreis. Een
kleine indruk van de eerste dag: de boot zit vol, veel voller dan eigenlijk mogelijk is qua zitplaatsen. Dus er zijn stoelen bijgeplaatst waardoor we heel krap zitten en ook op de vloer zitten veel
passagiers. Van de passagiers is ruim 80% backpacker, veelal Europeanen. Een deel van hen heeft alcohol ingeslagen en gaat aan de zuip. Met een paar Engelsen op kop, die later de dag
beginnen te zingen en dansen. Het is uiteraard een beleving, maar het contrast met de wereld buiten de boot is groot. Heel groot. We zijn in Laos, een heel arm land en we varen door de jungle.
Tussen de begroeiing op de heuvels af en toe en hutje. Aan de oever van de rivier grazen koeien. We zien ook buffels, die verkoeling zoeken in de rivier. Er liggen bootjes aan de kant, op plaatsen
waar wij leven onmogelijk achten. Hier en daar een dorpje, kinderen spelen aan de oever van de rivier. Voor de rest is het jungle, echt jungle. Het is de tweede dag nu en die bevalt en stuk beter dan
de eerste. We hebben een betere plek met beter zicht, de boot is minder vol als de eerste dag. Vandaag hebben de party-animals van gisteren een kater, dus is het een stuk rustiger aan boord. De
rivier wordt wat breder. Het landschap wordt grilliger. Het wordt drukker op het water. Een teken dat we dichter bij de bewoonde wereld komen. De zon schijnt nog steeds. Gisteren hoorden we dat
Bangkok onder water staat en dat je het nu beter kunt mijden. Ook de bus naar Chiang Mai rijdt schijnbaar niet meer. We zijn net op tijd uit Thailand vetrokken lijkt. Afgelopen nacht sliepen we in
een dorpje, waar bijna alle boten 's nachts stoppen. Het is een lieflijk klein plaatsje aan de rivier, en leeft van de reizigers die op doortocht zijn. Er is pas sinds dit voorjaar elektriciteit,
daarvoor had men slechts enkele uren per dag stroom van generatoren (dat had ik wel willen meemaken). We zijn uit eten geweest met een pasgetrouwd stel uit Zwitserland en een Duitse gast, met wie we
eerder al op de bus zaten naar het grensplaatsje Chiang Kong. Na ruim acht uur op de boot te hebben gezeten op de tweede dag komen we aan in Luang Prabang. Luang Prabang ligt verscholen in het
groen, aan de oever van de Mekong. Bij aankomst viel het niet eens zo op. Geen hoogbouw, enkel majestueuze gebouwen uit een koloniaal verleden. De sfeer is goed. De stad is werelderfgoed, en dat
vinden we terecht. Wel is het behoorlijk toeristisch, en met bebouwing in koloniaal-Franse stijl doet het niet Aziatisch aan. We hebben ons door een taxichauffeur laten overhalen om naar de Kuan Si
watervallen te gaan. We wilden er wel heen, maar eigenlijk nog niet vandaag. We vielen voor het verkooppraatje van hem. Ja dat is iets wat we nog een beetje moeten leren ze zijn hier erg goed in het
overhalen van toeristen. Maar we zijn blij dat we door hem overgehaald zijn mee te gaan. Het werd een super ervaring! Wat een watervallen, wat een schoonheid! Echt paradijselijk, zo mooi! We moesten
10 minuutjes lopen om uit te komen bij het serieuze gedeelte van de watervallen. Een "drop" van totaal meer dan 100 meter, in een aantal etappes. Het water kwam langs talloze stroompjes naar beneden,
om via vele poelen weer verder af te zakken. Verder onderaan waren grotere poelen, waar we ook konden zwemmen. Helaas hadden we onze camera niet bij. Beetje jammer want dit was voor mij tot nu toe de
meest bijzondere ervaring. Als het goed is sturen wat medereizigers ons nog wat foto's toe zodat we toch nog wat op beeld hebben. Groetjes Jan
